سلام. خیلی دلم نمی‌خواهد که مطلب را طبق معمول کلنگی‌ام آب و تاب دهم. اینجا تعطیل است. به همین سادگی و به همین ...! فقط می‌ماند یک طلب بخشش که باید آن را از همه خوانندگان این وبلاگ درخواست نمایم. عذرخواهی مرا از همین راه دور و از همین کلنگستان بپذیرید. به نقل از شاعر شیرین سخن که می‌گوید:

رو سر بنه به بالین تنها مرا رها کن        ترک من خراب شب گرد مبتلا کن

پی‌نوشت:

1- این وبلاگ تا زمانی که بلاگ دات آی آر آن را حذف نکند، به حیات خودش در محیط نیمه بی‌ناموسی وب ادامه خواهد داد و هر چقدر که بتواند در زمان به پیش خواهد رفت، درست مثل کاوشگرهای وویجر

2- نشد کلنگ همساده پسر یک پست بنویسد، پی‌نوشت نداشته باشد!

3- به عنوان نوشته آخر سعی کردم نگارش همه‌ی نیم‌فاصله‌ها را در نوشته رعایت کنم.

4- کسی چه می‌داند، شاید سرمان خورد به سنگ، خواستیم دوباره بنگاریم، هر چه باشد دیگر سرویس‌دهنده‌اش صدوشصت درصد از دیار اجنبی جماعت خواهد بود.

5- به قول کامبیز باقی: چی داداش؟ جون داداش ای ول!!! (باقی یا باغی چه فرقی می‌کند، کامبیزش را بچسب)

6- در خواب دوش پیری در کوی عشق دیدم       با دست اشارتم کرد که عزم سوی ما کن

7- تا یادم نرفته! خدانگهدار

(کلنگ همساده پسر)