تا حالا به چشم‌های آقای دونالد ترامپ دقت کرده‌اید؟ به گمانم یک "لق آن‌جای بقیه‌ی دنیا"ی خاصی در چشمانش هست. در مقابل، خانم هیلاری کلینتون همین ویژگی را در صدایش دارد. خلاصه‌ی مطلب این است که انتظار نداشته باشید از این نمد، کلاهی برای ایران ساخته شود.

دست بالایش این است که "مستر ترامپ" پس از باختن قافیه به رقیب خود و اعتراض‌های پیاپی در یکی از برج‌هایش به مدت نامعلومی حبس خواهد گشت. شاید در ادوار بعدی ریاست جمهوری آمریکا نیز شاهد حضور نامزدهایی باشیم که به جای افشا نمودن رسوایی‌های بی‌تربیتی یکدیگر از کلیدی، قفلی، درب و پنجره‌ی یوپی‌سی‌ای یا چه می‌دانم، یک دینگالایی به عنوان نماد تبلیغاتی بهره بجویند. هر چه باشد از قدیم گفته‌اند که چه آمریکایی‌ای باشد که از همتای ایرانی‌اش، کمتر باشد.

...

پی‌نوشت:

1- حسب حال نوشته‌ی خودم و صحبت‌های خانواده‌ی محترم ترامپ و کلینتون و وضعیت مابقی جمله‌های این پست باید بنویسم: "بلبلی که خوراکش زردآلو هلندر باشد بهتر این نمی‌خواند"، بعد از یک ماه خوردن بادمجان پخته و گوشت یخی بز برزیلی و آب بازیافت شده از اقیانوس هند، همین چهار خط هم که نوشتم، باید کلاهم را بیاندازم هوا. همین که نفسی می‌آید و می‌رود هم خدا را شکر. روز و روزگار خوش. ببخشید که نمی‌رسم که برسم!