اول یک جرعه از لیوان آب روی میز مینوشیدم و به آرامی می گفتم، ببینید، مشکل جامعه ما کمبود کسب و کار نیست، مشکل زیاد بودن جوان جویای کار است، پس ما باید یک تعدادی جوان را از چرخه جستجوی کار خارج کنیم، کمی را با اتوبوس برسانیم آن دنیا، کمی را بیاندازیم توی هلوفدونی، چند تایشان را هم با افیون گرفتار نماییم، آن هایی را هم که مقاومت می کنند، صادرات مغزها کنیم به ینگه دنیا، این طوری مشکل ما حل می شود. 

مجری: مشکل مسکن جوانان را چطور حل می نمایید؟

در حالی که گلویم را با جرعه ای دیگر آب تر می نمایم، میگویم: این که بسیار پرسش سطحی و حل شده ای است، جوان های توی هلوفدونی که مسکن دولتی دارند یعنی همان هلوفدآباد، خدابیامرزها هم که در دو متر جا توی قبرستان آرام خوابیده اند، فرار مغزی ها را خود کشورهای گیرنده مشکلشان را حل می نمایند، می ماند یک سری مفنگی که این ها به یک تکه کارتن در پارک یا جوخ خیابان هم راضی هستند.

مجری: آیا شما بمب اتمی دارید؟

نصف بیشتر لیوان آب را می نوشم، ببخشید من صدای شما را نمی شنوم، می شود دوباره بپرسید؟

مجری: بگذریم، مشکل خودرو را چگونه حل می کنید؟

کلید حل مشکل خودرو بسیار آسان است، ما به خودروهای تولید داخل وام میدهیم و همزمان به خودروی وارداتی سیصد و شصت درصد افزایش قیمت میزنیم، مشکل بعدی لطفا

------

پی نوشت

1- کاش من هم یک کارشناس واقعی تحلیلی بشوم! 

وقت کردی بهم سر بزن.

یاد فیلم دیکتاتور افتادم

دست شما درد نیاد :دی