با نام و یاد خالق هستی، مردم سرزمین عزیزم، ایران، درود. هر جا هستید پاینده و سلامت باشید. باید بگویم در شرایط کنونی که یک همه گیری کشنده در ایران و سایر کشورهای دنیا بروز کرده، تاسف خوردن کاری را درست نمی کند. وقتی ریاست یک جمهوری به صورت غیرمستقیم می گوید کاری از دست من و مثل من برنمیآید، بهتر نیست تا کار را به کسی بسپارد که داوطلب جمع و جور کردن کارهاست؟ دست کم شاید انسان دیگری بتواند تنها یک تن را بیشتر نجات دهد. من نمی فهمم این چه خودخواهی و چه نادانی بی انتهاییست که در دنیا پیشرفته ی امروزی کسی که می داند جایگاه نادرستی را اشغال کرده، از آن کناره گیری نمی کند؟ هر کسی می تواند در جایگاه کنونی خودش کمکی باشد برای کاهش همه گیری یک بیماری.
فرض کنید به صورت محال و بدون تشبیه، تا چند ماه دیگر هر چه دکتر و پرستار در بیمارستان ها هست با هم فوت کنند و بیشتر از نود درصد مردم سرزمینم ایران، مبتلا به این ویروس شوم گردند. آیا اگر بین یک تا هشت میلیون تلفات بدهیم که بیشتر آن را سالمندان، پزشکان و پرستاران تشکیل بدهند، آیا دولتمردان می توانند در صورت زنده بودن ادعا کنند که بهترن عملکردشان را نشان بقیه داده اند؟ اگر نمی دادند چه فرقی می کرد؟
پس چاره چیست؟ عقل می گوید چاره کار در افزایش دانایی و امر اجباری به رعایت نکاتیست که تا کنون جز وسواس یا چیزهایی از این دست نام بر آن نمی نهادند.
باید به مردم یاد داد که به صورت اجباری ماسک بر صورت بگذارند تا در صورت هر گونه سرفه از انتشار حداکثری ویروس جلوگیری کنند.
باید به مردم یاد داد هر چه بیشتر در اماکن عمومی از هم فاصله بگیرند به نفع همه است.
باید به مردم یاد داد در صورت فهم بیماری خود تا بازگشت کامل سلامتی و تایید عدم احتمال انتقال در قرنطینه شخصی باقی بمانند.
باید به مردم یاد داد تنها برای ضروریات بیرون رفت و با بیشترین فاصله از دیگران کارهای خود را پیگیری نمایند.
هر زمانی که مردم ما یاد بگیرند که به اجبار باید از هم دور باشند، فروشنده ها تماس دیگران را با اجناس خود به نزدیکی صفر برساند، خریداران مواد خریداری شده را ضد عفونی کنند، مواد ضد عفونی به راحتی و با قیمت پایین تر از گذشته در اختیار مردم قرار بگیرد، برنامه ریزی در حمل و نقل توسط دستگاه های مربوط برای رعایت فاصله حداکثری برای رفاه مردم ایجاد شود. یارانه ای نقدی با ماهیت یارانه فاصله گذاری هوشمند به مردم پرداخت شود (جهت کمک هزینه خرید تجهیزات بهداشتی)، شاید بتوان گفت که کسی یک راه حلی به ما داده است. اما تا زمانی که این بدهیات به مردم دیکته نشود و به آن ها نرسد، تنها پشت تریبون رفتن و گفتن این که نمی توان بیش از این کاری کرد، دردی از کسی دوا نمی کند.
دو ماه از نخستین مرگ و میرهای این ویروس شوم می گذرد، برخی هنوز فقط صبح ها از خواب برمیخیزند تا شب فرا برسد. مدیریت جهادی شما را هم دیدیم، مدیر جهادگر. به عقیده نویسنده، کسی که کاری از دستش برمیآید اما آن را انجام نمی دهد، از یک فروشنده جز گرفته تا فلان مدیر رده بالا، به مانند کسی است که در کشتی نشسته و در حال سوراخ کردن کشتی است با این دلیل که این مکان متعلق به خودم هست و به دیگری ارتباطی ندارد.
هم وطن سالم یا بیمار من، بیماری شما تنها به شما یا خانواده ات مربوط نمی شود، کوتاهی رییس جمهور این کشور همان قدر ضربه به دیگران می زند که کوتاهی شما.
خواهش می کنم به یکدیگر رحم کنید.
