در کشوری خیالی چنین است روزگار:

---

رفاه می‌خواهد، جمع کند برود

موسیقی می‌خواهد، جمع کند برود

آب می‌خواهد، جمع کند برود

نان می‌خواهد، جمع کند برود

کوفت می‌خواهد، جمع کند برود

درد می‌خواهد، جمع کند برود

...

فقط اگر چیزی نمی‌خواهد و یک چیزی هم دستی هر روز می‌دهد، بماند، آن هم به شرطی که قول بدهد بچه‌ی خوبی باشد و هر وقت که گفتیم، جمع کند برود!

---

شانس آوردیم که خیالی است. پروردگارا شکرت.

تازه اون موقعی که گفتن جمع کنید برید اگه میرفتیم بازم برنده بودیم چون اونموقع دلار سیزده تومن بود نه الان که دلار سی تومنه:)