هزار و پانصد سال بعد، پس از اتمام سلسله جنگ‌های هسته‌ای بلوک غرب و بلوک شرق و پانصد سال بعد از حمله ساکنین منظومه آلفا سنتوری به زمین، ایران، تهران، ورزشگاه آشغالی (در دوره‌های بین قرن 14 و 15 هجری شمسی این ورزشگاه را آزادی نیز می‌نامیدند)
شنیده شده بعضی‌ها گفته‌اند سطل زباله موجود نبوده است. در همین راستا این هم یک عکس از جمع آوری زباله توسط تماشاگران کره‌ای در ورزشگاه آشغالی!
پی نوشت:
1- این همه تمدن و فرهنگ آریایی‌ات ما را کشت، ای استادان سلفی و مسایل اقتصادی و مدیریت
هی دست روزگار، هی. افتاده‌ایم این گوشه‌ی دنیا کسی هم نیست بگوید بابا لامذهب، خالو خرت چند؟ تازه بیاید و بگوید، خرم به چند، من که خر ندارم. حالا بعضی‌ها کودک درون دارند، بعضی‌ها هم مثل "میم" مهدکودک درون دارند، برخی دیگر سگ درون دارند، انگاری نوشته‌یشان سگ دارد، اگر این شانس قلی‌وار من است، نوشته‌های من در نهایت کامل یک الاغ جفتک‌پران دارد. بعد قرنی هم یک بار یک جا مسابقه وبلاگی راه انداخته بودند یه کم دیگر مانده بود که از آخر، اول شوم. شانس بود، داشتم من؟
برایتان بگویم که اینجا هم‌چنان باران می‌بارد، یکی نداند ایران در چه وضعیتی است و اینجا را بخواند با خودش می‌گوید، ای بابا، هر وقت که نوشته‌اید، داشت باران می‌بارید، ما را مچل کرده‌اید؟ در ادامه هم با خودش می‌گوید خود توک قله‌ی دماوند هم این قدری که در خانه شما باران بارید، بارش صورت نگرفته است. حق دارد، من چه بگویم؟ به چه قسم که اگر کسی بود می‌گفت این شلوار وبلاگ‌نویسی‌ات را بفروش، به اندک غازی می‌فروختمش. چی؟ شما خریداری؟ خجالت بکش، حالا یک بار هم که ما خواستیم یک تعارفی بزنیم، شما یک مقداری جنبه از خودتان نشان بدهید. همان یک پست که در مورد پایین کشیدن شلوار ملت بود برای هفت پشتم بس است. همینم مانده که اول سالی یک استریپ‌تیز بنمایم. شما مگر شلوار خودت خواهر و مادر ندارد که می‌خواهی شلوار وبلاگ‌نویسی ملت را از تنبانش در بیاوری؟ چیه هنوز مثل سنگ چشم‌دار زل زده‌اید به تنبان من؟ همین پریروزی‌ها کش تنبانم را محکم کردم، به همین قلی چراغ قسم. بلا نسبت شما که خواننده باتربیتی باشید بعضی‌ها فکرشان خراب است.
آخر نمی‌دانم که چرا بعضی‌ها پس از جستجوی واژه‌های بی‌تربیتی سر از اینجا در می‌آورند؟ برای مثل، یک عده‌ای از خواننده‌ها، از طریق ادوات و تجهیزاتی مانند گوگل به وبلاگ من می‌رسند، نمی‌دانم چرا بین این همه نوشته در دنیای نیمه محترم وب، گوگل ماسیده به این کلنگستان و ول کن ماجرا هم نیست. یک سری درشت‌هایش را سوا کرده‌ام که برایتان بنویسم.
دو بازدید با جستجوی "چه کسانی به کره ی مریخ رفته اند و برگشتند" به اینجا آمده‌اند. بله همین طور که می‌دانید دو تا از همسایه‌های فامیل ما به نام شمس‌الله و فتح‌الله اولین کسانی بوده‌اند که به مریخ رفته‌اند و همین هفته پیش بعد از کلی گشت و گذار و خرید و گشتن در شهربازی آنتالیای مریخ به وطن خویش بازگشته‌اند. آخر جناب دکتر، مهندس جان، فیلسوف، پروفسور، اینیشتین زمانه، یا خودمانی‌تر بگویم کلنگ جان، هنوز توی رفتن و بازگشتن انسان به کره "ماه" هم کلی حرف و حدیث وجود دارد و یک دعوای چندین ساله بر سر عبور از کمربند "ون آلن" و کلی چیزهای دیگر وجود دارد. چه برسد به مریخ رفتن. از این‌ها که بگذریم، من مانده‌ام بنده چه زمانی در مورد رفت و برگشت به مریخ اعلامیه صادر کرده‌ام که خودم خبر ندارم؟ مگر مریخ رفتن به راحتی خواننده شدن به وسیله تور "هدف صانات پروداکشن" فلان کانال آن‌ور آبی است که با اعضای دار و دسته‌ی "استیک" نفس به نفس برایتان کنسرت برگزار کنند؟ چی؟ متوجه ماجرا نشده‌اید؟ همان بهتر. درود بر آن شیری که پالم داشت و تو آن را نخوردی. یه مشت دستگاه کاپی هم مگر گوش دادن دارد؟ یک جوری می‌گوید "نفس به نفس" که هر کی نداند فکر می‌کند قرار است دسته‌جمعی در مسابقه نگه داشتن امدادی نفس زیر تالاب انزلی با تیم ملی "جزایر آلند" به رقابت بپردازند. دست آخر هم یک آقایی "ق" گویان اول شد. بقیه هم رفتند سر خانه و کاشانه‌یشان، ملت هم دلشان به چه چیزهایی خوش است؟ یعنی خودم ماندم از چی به چی رسیدم!؟!
جمله دیگر که نزدیک به دو و نیم درصد نمایش بخش موتورهای جستجو را به خودش اختصاص داد چیزی نیست جز "داستان طنز درباره ی ننه صغری وننه کبری" که دارد آن بالاهای فهرست برای خودش خوش رقصی می‌کند. من هنوز تا جایی که مشایرم یاری می‌کند، چنین چیزی ننوشته‌ام، مگر این که گوگل، کلهم اجمعین نوشته‌های بنده را "چیت چت‌های" ننه کبری و ننه صغری تشخیص داده باشد. خب از یک موتور اجنبی چه توقعی دارید. اجنبی است دیگر، همیشه چشمش به موتورهای ایرانی مانند یوز بوده است. همه نتایج جستجویش هم "کاپی" یوز است. حیف آن همه بودجه‌ی گوگل. حیف. تقصیر گوگل نیست، دور زمانه عوض شده. بد دوره‌ای شده است. نمی‌شود کاربرها را شناخت. چرا؟
زمان ما، از آن شلوار دم‌پا گشادها مد بود و از آن مانتو اپل‌دارها و این روسری‌ها که یک خروار پارچه در بالا و پایینش اضافه داشت، نه مثل حالا که فحش نوشتن در اینستاگرام مد باشد یا حمله در دنیای مجازی به خاندان "شکیرا"، شاید بعضی‌ها هم فکر کنند که ما بلد نیستیم درست تلفظ کنیم و درستش "شکیلا" است. چه فرقی می‌کند می‌خواهد صفحه "شکیرا" باشد یا "شکیلا" یا "رضا روحانی"، چرا این همه فحش؟ این صدا و سیما هم یک چیزی‌اش می‌شود، والیبال، فوتبال، الاغ‌بال و خلاصه هر چی توی آن بال است را یک جوری سانسور می‌کند که داد بیننده در می‌آید دیگر،می‌رود و به عامل ایجاد سانسور، حمله مجازی می‌کند. یک بار این گزارشگر بازی والیبال داشت تصاویر آهسته‌ای که صد دفعه گزارش کرده بود را گزارش می‌کرد که خودش هم خسته شد و هنگام سانسورهای بعدی فقط در و دیوار را نگاه می‌کرد. ای بابا، دوباره از فریبا شروع کردیم و از فرقون سر در آوردیم!
جمله بعدی در جستجو می‌رسد به "اکسکیوزمی عای وازانگری". نمی‌دانم که چطور است است که تا کنون تنها سی و هشت درصد بیننده‌های این وبلاگ از ایران هستند. موتور جستجوی عزیز، حالا نمی‌شود فرض محال یکی را با جستجوی "جنیفر لارنس" به اینجا بیاوری؟ دست کم "برد پیت"ی یا "وودی آلن"ی، آخر به من چه که می‌گویی "اکسکیوزمی"؟ اصلا کدام آدم عاقلی جمله معذرت‌خواهی انگلیسی را، آن هم با املای عجیب فارسی‌اش در گوگل "سرچ" می‌کند و در نهایت هم برسد به وبلاگ من. "اکسکیوزمی، بات، رییلی؟ آر یو فا*ینگ کیدینگ می؟"، "ساری گایز" یک لحظه کنترلم را ز دست دادم.
بعضی‌ها هم انگاری تنشان می‌خارد، آخر "داستان کردن فامیل" هم را باید از موتور جستجو بپرسی؟ گوگل هم تاب برداشته، آخر به اینجا چه که طرف می‌خواد فامیلش را داستان کند؟ یعنی چه اصلا؟ می‌خواهی کتاب داستان از زندگی فامیل بنویسی؟ این قدر جستجوهای فارسی سنگین است که الگوریتم‌های گوگل در حد گاگول پایین آمده است. در ضمن با آن بی‌تربیت‌هایی هستم که این جمله را یک جور دیگر خواندند، بروید خودتان را اصلاح کنید. واقعا که!
از همه این موارد ناموسی که بگذریم آخر این را کجای دلم بگذارم؟ طرف قصدش از جستجوی "سورا* پسر دایی" در اینترنت چه بوده؟ به خدا اینجا خانواده می‌رود و می‌آید، نزدیک به شصت و اندی درصد خواننده خارجکی دارد. کم الکی نیست که، همه‌اش الکی است. من هنوز متوجه نمی‌شوم چطور یک بازدید کننده از "جمهوری دومینیکن" یا "جزایر آلند" داشته‌ام، اصلا نمی‌دانم "بیان" این‌ها را از خودش در می‌کند یا گوگل آن‌ها را با خودش می‌آورد!؟ شما اگر سر درآوردید، به من هم بگویید. یکی بیاید مرا روشن کند "آلند" کجا هست؟ روی کره زمین است؟!
دو نیم درصد از جستجوها هم می‌رسد به "چه ترقه ای بهتر از همه است" که فکر می‌کنم بیشترش برای قبل از چهارشنبه سوری باید بوده باشد. عزیزن من، همین کارها را می‌کنید که "دایس" و "الکترونیک آرتز" جلد پیش‌نمایش‌های بازی‌های سری "بتلفیلد" بعدی را از روی چهارشنبه سوری ما ایرانی‌ها برمی‌دارند. یعنی چهارشنبه سوری، دارد به رزمایش نیروی زمینی ارتش تبدیل می‌شود.
حالا اگر بخواهم سه صفحه جستجوهای عجیب و غریب را برایتان ردیف کنم، که نمی‌شود. آدم رویش نمی‌شود. هر چه جستجوی خوب بود، بقیه برداشتند، به ما فقط همین چند تا کلیدواژه بی‌تربیتی و بی‌ناموسی رسیده است. هی روزگار بی‌رحم.
داشتم توی فهرست کشورها وول می‌خوردم که دیدم یکی از کشورهایی که در فهرست بیان قرار دارد "سرویس دهنده‌ی ماهواره‌ای" است. خوب کشوری است آقا، خــــــــــــــــوب، خوش به حالشان، لابد توی کشورشان تلویزیون قدغن است، چون آن جور که از اسمشان معلوم است، آنجا ماهواره باید آزاد باشد. در عوض کسی که آنتن هفتی تلویزیون شهاب دوهزار بفروشد، زندانی می‌شود.
چی؟ خسته شدید؟ خب حق دارید. یکی هم نیست بگوید، ول کن، ماسیده‌ای به کلید وازه‌های ملت در گوگل که چه؟ آخر هیچ دقت کرده‌اید، وقتی به یه چیز می‌ماسی، ول کردن خیلی سخت‌تر می‌شود. مثل شما فرض کن دو دوره ماسیده باشی به ریاست یک چیزی، خب هر جوری هست، دوست داری دوباره بماسی به آن.
البته بعضی‌ها کارشان در کل عمر ماسیدن است. برای مثل همین تیم انتخاباتی جناب پرزیدنت قبل از این خودمان، چنان قافیه را سفت ماسیده که نگو. بچه، پس این نیمروی ما چی شد؟ زودتر بیاور، کار داریم، کسی صدای مرا می‌شنود؟ هوی!
لابد الان می‌گویید این عکس از کجا آمد؟ گفتم فضا عوض شود، چی؟ زیادی عوض شد؟ ای بابا، خب چه کار کنم؟ عکس "جنیفر لارنس" و "شکیرا" هم که نمی‌توانم بگذارم، ناگهان همین فردا پس‌فردا می‌آیند اول به جای عکس‌های مربوطه، تصویر آهسته به تور کوبیدن "امیر غفور" و در رفتن لنگ "سعید معروف" از خط زیر تور را برای بار هزار و شونصدم نشان می‌دهند، بعدش هم حضوری خدمت بنده می‌رسند و باقی ماجرا که خوبیت ندارد اینجا نوشته شود. این همه کمپین مجازی قبل از عید زدند برای جلوگیری از ترقه زدن و نخریدن ماهی قرمز و سبز نکردن گندم و ... نشان ندادن کوبیدن به تور "امیر غفور" در مقابل "کوبیاک" و .... چه شد؟ هیچی، دست کم از این دنیای مجازی یک استفاده مثبت ببرید، مالیات ندارد که. کاش یک بار هم که شده حال و هوای دل تو در دنیای مجازی عوض می‌شد. خلاصه‌اش این که :
یکی از گردش ایام، خرسند
یکی در حسرت یک جرعه لبخند
عجب آشفته بازاری است دنیا
نمی‌‌پرسد کسی: خالو خرت چند؟
پی‌نوشت:
1- شانس آوردیم زمان جنگ ایران و عراق توییتر و اینستاگرام و فیسبوک نبود. اگر بود چه می‌شد؟ هیچی، هشتک "جانم فدای ایران" هشتاد میلیون لایک می‌خود اما الان ایران دست عراق بود!
2- همین طوری راننده‌های تاکسی بخواهند به تحلیل مسایل سیاسی هنگام مسافرکشی ادامه دهند تا چند وقت دیگر در دانشگاه تهران، یک گرایش به گرایش‌های رشته علوم سیاسی اضافه می‌شود به نام گرایش "تاکسی". یعنی از کارشناس مسایل خاورمیانه گرفته تا گینه بیسایو در این صنف محترم وجود دارد.
3- من که سریال "در حاشیه" رو در کل به میزان نیم ساعت بیشتر ندیدم، اما حدس می‌زنم زل زن گروه دوباره "سیامک انصاری" بوده. اون قدری که "سیامک انصاری" تو کل عمرش به لنز دوربین زل زده، "حیاتی" و "افشار" و "بابان" سه نفری با هم زل نزدند.
4- نسبت تخمه ژاپنی به تخمه سفید تو ظرف آجیل مثل نسبت گارد آهنین هستش به زوار در رفته‌های چوسان قدیم. انگاری قسم خوردن تا دندون رو از ریشه در نیاوردن مقاومت کنند. لامذهب اسم ژاپن رو هر چی بیاد خود به خود با کیفیت میشه، شنیدم شب‌ها هم که ما خوابیدیم، تخمه ژاپنی‌ها از خودشون به صورت خود به خودی برق هم تولید می‌کنند، آخه پیشرفت تا کجا؟!!
5- تنتان سلامت و دلتان خوش و لبتان پر از لبخند.
6- راستش صدا و سیما خیلی دلش می‌خواست هنگام پخش مجدد تصاویر آهسته برای سانسور از تصویر آهسته سرویس زدن "محمد موسوی" هم چند صحنه بگذارد، اما بعدش ترسیدند هنگام پخش مجدد همان چند تا سرویس سالم هم به تور بخورند یا از ارتفاع پنجاه هزار متری لایه مزوسفر به بیرون بروند، این شد که کلا بی‌خیال ماجرا شدند.
یعنی شما هم از این کانال‌ها نگاه می‌کنید که در آن برنامه "استیک" پخش می‌شود؟ برای عزیزانی که مانند من از این کانال‌ها ندارند باید بگویم که برنامه "استیک" یک برنامه‌ای است که از روی برنامه "روز کوک" کاپی (کپی، رونوشت) شده است و اصلا و ابدا برنامه "روز کوک" هیچ ربطی به آن برنامه ندارد. تو بگو یه قرون اگر شباهت داشته باشد. ندارد دیگر.
برای ان که ابعاد ماجرا را بیشتر روشن کنیم باید پروژکتور روشن کنیم؟ مگر ورزشگاه آزادی است؟ ورزشگاه آزادی که هنوز قسمت بالایی‌اش صندلی ندارد یا این که دارد؟ پروژکتور را در حال حاضر بگذارید کنار. بگذریم. داشتم با این ذهن درگیرم فکر می‌کردم اگر شرکت کننده‌های این برنامه "استیک" در "روز کوک" شرکت می‌کردند چه برنامه‌ای تولید می‌شد:
ابتدا مجری برنامه جناب "بارخوب" در حالی که کف می‌زند وارد صحنه می‌شود. وقتی کف می‌زند بیننده فکر می‌کند که یک پلیکان دارد برای بلند شدن از زمین بال می‌زند، من نمی‌دانم به هر حال قصد ایشان بال زدن است یا تشویق، اما هر چه هست تا آخر برنامه همین طوری پیش برود از زمین بلند می‌شود و می‌تواند به عنوان نخستین انسان پرنده که با کف زدن پرواز کرد، نامش را در کتاب "گینس" ثبت کند.
"بارخوب": شرکت کننده نفر اول، این شما و این هم رضا.
ناگهان یک نیسان مو وارد صحنه می‌شود. وسط مسط‌های آهنگ یک چند دفعه دماغش از مو بیرون می‌آید و دوباره به زیر مو می‌رود. تمام خاک صحنه را با خودش جارو می‌کند و مدام مثل "رضا یزدانی" داد و فریاد می‌کند، تو گویی یکی با دسته بیل دارد انگشت کوچک پای راستش را له می‌کند.
پس از اتمام آهنگ، مجری برنامه دوباره بال‌زنان وارد صحنه می‌شود.
داور شماره یک، "فرهاد بگندمان": در حالی که دارد با دندان‌هایش یک هویج می‌جود می‌گوید: شما هشتم کوچک را خوردی، قورت دادی و یک هشت بزرگ به جایش بالا آوردی. آخر آدم "آفتامات" موتور گازی را می‌بندد روی نیسان آبی؟ "آفتامات" نمی‌دانید چیست؟ "آفتامات" یک چیزی است مثل "سگ دست" پیکان پنجاه و هفت. رو به "مهدی غمناکی" می‌کند و یک گاز هویج هم به "مهدی غمناکی" می‌دهد.
داور شماره دو، "پوریا صفدری": ببین رضا جان، شما اجرای صحنه‌ایت یک مقوا بیشتر نبود. حیف مقوا، اجرای صحنه‌ی شما یک مشما بیشتر نبود، نه مشما هم زیاده، از این کیسه فریزرها بود. تازه سوراخ هم بود. دماغتم چند بار از موهات زد بیرون، تازه اون هم پر از مو بود، در کل من اجرای شما رو دوست نداشتم و در همین حالت رو به "مهدی غمناکی" می‌کند و می‌گوید رضا جان تو خیلی پیشرفت کنی تازه می‌شوی مثل این گنده‌بک و بعد با دست طوری اشاره می‌کند که دارد داور کناری خودش "فریدون سرپایی" را کور می‌کند. بعدش "پوریا صفدری" و "مهدی غمناکی" هی به سر و صورت یکدیگر و "فریدون سرپایی" می‌کوبند.
مجری برنامه دو سه تا بال می‌زند و می‌گوید نظر داور سوم، آقای "فریدون سرپایی" چیست؟
داور شماره سه، "فریدون سرپایی": من هیچ احساسی در اجرای شما ندیدم رضا جان، شما به دنیا هم که اومدی بی‌احساس بودی، من اون روز تو بیمارستان بودم، تو اول یک کپه مو بودی بعد یه دماغی هم بهت آویزون شده بود. همین، بچه باید یه کم احساس داشته باشه، بعد از اون هم باید بگم اصلا چه کسی گفته که ما باید داور باشیم؟ چرا شما نباید داور باشی؟ چرا "بارخوب" جان نباید پرنده باشه؟ بعد در حالی که بغض کرده می‌گوید: یه کم احساس داشته باش، ظالم، بی‌احساس، سنگ‌دل، برو سلمونی بگو صفر بتراشه موهاتو. چهارشنبه سوری هم نزدیکه، ترقه مرقه می‌گیره به کله و موهات، یه هو خاکستر می‌شی‌ها، از من گفتن بود. بعد یک دستمال می‌گیرد جلوی صورتش و یک دل سیر گریه می‌کند.
داور شماره چهار، "مهدی غمناکی": دوستان الان مدل ابروهای من مدل "نا امیدی" هست؟ "پوریا صفدری": نه، یه کم بیشتر، باز هم یه کم بیشتر، آها، حالا خوب شد. در حالی که ابروهای "مهدی غمناکی" از حالت افقی به حالت عمودی درآمده می‌گوید: من زنگ صدای شما رو دوست داشتم. شبیه زنگ خونه پدربزرگم اینا تو "دارآباد" بود. وقتی زنگ می‌زدیم، یه بلبل می‌اومد بیرون، یه سره بندری می‌زد. اصلا هم به حرف‌های بقیه گوش نکن، من خودم انقدر پشت صحنه گریه زاری می‌کنم تا شما بیایی بالا.
بعد مجری برنامه در حالی که نیم متری از سطح صحنه فاصله گرفته و به صورت پرواز در آمده است می‌گوید برویم و برگردیم، شرکت کننده بعدی!....
البته برای کسانی که نمی‌دونند رضا چه شکلی هستش، یک تصویر اینجا هست از این که سایرین رضا را چگونه می‌بینند، از نظر بقیه ایشان جناب رضا هستند:
البته چیزی که من از ایشون می بینم کمی با دید سایرین متفاوته:
پی‌نوشت:
0- از همه پوزش می‌طلبم، اینجا فقط قصد شوخی است.
1- خلاصه امروز صبح بعد از کلی نذر و نیاز و شرکت در ختم انعام مادر حشمت خانم اینا و چپاندن دو تا صد تومنی پاره پوره که به عنوان مابقی پولم از یک نانوا دریافت کرده بودم در صنندوق صدقاتی که درش از قبل باز بود و به شدت مشکوک می‌زد، بعد از ساعت ده صبح مه تمام شد و آفتاب خودش را نشان داد. به قول این اجنبی جماعت خواستیم برای ادامه خانه تکانی بگوییم "here we go" که دیدیم وقتی تا ظهر باقی نمانده. این شد که گفتیم اول نهار بخوریم. بعدش دیگر حساب ما با کرام الکاتبین است.
2- سر صبحی خواب بودم، صدای زنگ تلفن داشت تختم را از پنجره اتاق می‌انداخت بیرون. با چشمانی ترک خورده و تصادفی از خواب پریدم. تا بیدار شدم صدای تلفن قطع شد. هیچ می‌دانستید من بچه که بودم قرار بود اسمم را بگذارند شانس‌قلی.
3- حالا نزدیک‌های ظهر است، باز هم طبق معمول غذا آن قدر کف کرد که از قابلمه زد بیرون، بی‌خودی دنبال مقصر نگردید، قرار است که من و پدرم طی یک مراسم باشکوه به دار آویخته شویم. چرا؟ آخر مادرم هر سال دم عیدی زنگ می‌زند یک کامیون دنده عقب می‌آید توی حیاط خانه، ده یازده تن تقصیر خالی می‌کند توی باغچه که هشت و نیم تنش به نام من می‌باشد و باید تا آخر سال بعد یک به یک آن‌ها را گردن بگیرم!
...بعدتر اضافه شد:
4- وسط همان "هیر وی گو" هستیم. تازه فهمیدم که امروز روز بانوان است. بانوان و نسوان و لیدیز محترم، روزتان مبارک. روزگار به کام باشد و تندرست باشید.
5- می‌خواهم دم عیدی یک بازی وبلاگی راه بیاندازیم. موافقید؟
این چه وضعیتی می‌باشد؟ همیشه که نباید من برایتان شش و هشت و بندری بزنم. بعدش هم خودم با یک لنگ بیایم وسط و مجلس را بگیرم دستم و هی قر و کرشمه و از این حرکات خارج از عفت عمومی بیایم که چه؟ بابا چرا نمی‌فهمیدید، از کمر افتادم، لامذهب‌ها، این کمر است، مثل مال شما نیست که فنر باشد. یک بار هم که شده شما بیایید وسط، از کت و کول افتادیم، از آن طرف هم هی بشور و هی بساب راه انداخته‌اند در خانه!
یعنی فرش اتاق من یک تهدید جهانی علیه بشریت است. باور نمی‌کنید؟ همین دیروزی‌ها "میم" داشت یک ساعت به حجم خاکی که از فرش اتاق من تکاندیم می‌خندید. لامصب هر چی خاک در هوای اهواز بود، بعد از عبور از احما (اعما) و اغشای ملت شریف خوزستان، می‌آمد خیلی با نظم و ترتیب می‌نشست لا به لای گره‌های فرش اتاق من که مثل موهای محمدصالح اعلا هر گره‌ای به یک سمتی رفته است.
همیشه که قرار نیست محمدصالح اعلا موهایش را شانه بزند، یک بار هم که شده دلش می‌خواهد ژولیده بیاید شبکه چهار. بعدش هم چه کسی گفته که برنامه‌های شبکه چهار فقط برای قشر فرهیختگان است؟ گسیختگان، گریختگان و خلاصه شلختگان عزیز هم می‌توانند پا به پای سایر اقشار جامعه از این شبکه فرهیخته لذت ببرند. خب محمدصالح اعلا هم دلش می‌خواهد یک بار با قالب آلبرت اینشتین بیاید و یک بار هم با قالب لیدی گاگا، به کسی هم ربطی ندارد.
من خودم به شخصه هر وقت این عکس از ایشان را می‌بینم به یاد خستگی بعد از خانه تکانی می‌افتم. انگار که بعد از صد سال تنهایی که خوابم نمی‌گرفته، حالا به اندازه صد سال خواب دارم.
دیروز مادرم داشت کابینت‌های آشپزخانه را با عملیات تکانی برای سال بعد آماده می‌کرد. هی گردن می‌کشید لا و لو این کابینت‌ها، نمی‌دانم آن همه پارچه و روزنامه و مشما را از کجای قفسه‌ها کشیده بود بیرون. خلاصه هر چه جک و جهاز از قدیم‌هایش داشت یک دل سیر ریخت بیرون و برق سه فاز الهی بود که من یا پدرم را می‌گرفت اگر به سمتش می‌رفتیم.
دست نزن، به اون دست نزن، به این دست نزن، گم بشو از آشپزخانه من برو بیرون، من کمک شما را نمی‌خواهم. (سه ثانیه بعد) مادر قربونت بره، بیا اینو از این بالا بردار. برداشتی؟ دستت درد نکنه. (خب حالا چی کار کنم؟) باز هم که اومدی تو آشپزخونه؟ مگه نگفتم گم بشوی بروی بیرون!!
سرتان را درد نیاورم، یک جوری بوی عید و عیدی را از همین حالا کرده توی چشم و چال خانواده که بیا و ببین. تازه شانس آوردیم دیروز و پریروز هوا بارانی بود، باز نمی‌دانم چی شد از یک چیز دیگر پریدم آمدم در مورد یک چیز دیگر نوشتن! باور کنید من سالم هستم، مادرم مرا کودک که بودم برده بود برای آزمایش.
یک عدد با چوب گذاشتم پشت فرش اتاقم، دو تا پس گردنی و سه تا کشیده بهم پس داد! بی‌شرف را می‌شد با خاکش، هفت هشت ده تا کوزه گلی درست کرد. در حال حاضر هیات دولت خانه ما به این نکته پی برده که با این طرح‌های چرتکی چوب تکانی و قیرپاشی دشت‌های عراق، این گرد و خاک را نمی‌توان مهار کرد. قرار شد فرش را بیاندازیم به آب، آن هم که صبح به صبح ناشتا آدم این دکتر پرویز کردوانی را می‌بیند هی در مورد خشکیدن هشت هزارمتری عمق تهران و کرمان و مازندران صحبت می‌کند، دل غشه می‌گیرد. به هر ترتیب گفتیم تا تشکیل کامل مجلس جدید دست نگه داریم.
رفتیم در فاز عید و خانه‌تکانی و فرش و دکتر، گفتیم بد نیست یادی هم بکنیم از دکتر خودمان، پزشک خانواده را می‌گویم؟ نه بابا، نه از آن دکترها که هر چه قرص و دوا و ادویه هندی است می‌بندند به ناف آدمیزاد، از آن دکتر دکترها، از آن دکتر عینکی‌های دکتر. در ادامه شما را به خواندن سخنان گهربار دکتر که در طول سالیان متمادی از ایشان گردآوری شده است، دعوت می‌نمایم.
از پیش‌بینی‌های مهم دکتر: بهای کنونی نفت (150دلار در سال86) بسیار پایین است و من پیش بینی می کنم که نفت به 200 دلار هم برسد.
از پیش‌بینی‌های مهم دیگر دکتر: درست است که بهای نفت دارد کاهش پیدا می کند (130دلار اوایل در سال87)، ولی بطور قاطع می گویم زیر 100 دلار نخواهد رسید.
از پیش‌بینی‌های مهم سیاسی دکتر: هرگز نمی گذارند که اوباما رئیس جمهور آمریکا شود.
از پیش‌بینی‌های مهم فلسفی دکتر: روشنفکران، به اندازه ی بزغاله هم نمی فهمند.
از راه‌های دور زدن برجام در روزهای سخت مانند حالا که اجازه غنی‌سازی را مانند گذشته نداریم: یک دختر 15 ساله توانسته است در زیرزمین خانه شان، اورانیوم را غنی کند.
بچه‌ها این هم خود دکتر، دکتـــــــــــــــــر، بچه‌ها، بچه‌ها، دکتــــــــــــر.
در انتها تشکر می‌کنم از خانواده‌های خانه تکان و سخت کوش این مرز و بوم، نمی دانم والا این پست اصلا قرار بود درباره چه باشد؟ اگر شما سر درآوردید به من هم بگویید که دست کم خودم هم بفهمم که فازم چه بوده است؟ تک فاز بوده؟ سه فاز بوده؟ از پشت کنتور بوده؟ در پایان هم شما را دعوت می‌نمایم به این چند بیت بسیار زیبا. لطفا در حالی که زیر دوش حمام قرار دارید این‌ها را در دستگاه شور، چه‌چه بزنید. مواظب باشید که آن قدر شور نشود که فشار خون سایر اعضا خانواده بالا برود. باقی، بقای‌یتان. (buss)
باغبان مژده ی گل می‌شنوم از چمنت
قاصدک کو که سلامی برساند ز منت؟
وقت آن است که با نغمه‌ی مرغان سحر
پر و بالی بگشایی به هوای وطنت
خون دل خوردن و دلتنگ نشستن تا چند؟
دگر ای غنچه برون آر سر از پیرهنت
پی‌نوشت:
1- مادرم بسیار دوست‌داشتنی و عزیز است. خودم دربست نوکرش هستم. بنا بر آن چه که من شنیده‌ام همه مادرها واقعا دوست‌داشتنی هستند. سر سلامتی همه پدر و مادرها از جمله پدر و مادر خودتان، برای همه پدر و مادرها یک دعای خیر بنمایید.
2- همان طور که در متن متوجه شدید در تقسیم‌بندی جدید کشوری خانه‌ی ما، آشپزخانه از آن مادرم است. باقی نقاط خانه هم، هر کجایش در مالکیت قطعی یکی از اعضای خانه است. به من از کل دارایی خانه یک فروند آفتابه رسیده و نیم کیلو عدس که دست بر قضا امروز صبح نیم کیلو عدسه گم شده بود! تا کنون که در حضور شما می‌نویسم، بنده مسوولیت خرابی شیرهای حمام، قفل درب دابلیو سی و ریخته شدن مقداری خرده نان در اطراف یخچال را بر عهده گرفته‌ام. آخر بنده در خانه به صورتی نسبی نقش داعش را بر عهده دارم. هر کجای خانه بترکد، مادرم با یک صدایی به حالت انفجاری به دنبال مدیر مسوول آن حادثه می‌گردد. از آن جایی که بنده عضو جوان و یوقوری محسوب می‌شوم و نفهمی جزو شرح وظایف روزانه‌ام می‌باشد، چه بخواهم، چه نخواهم مسوول آن خودم خواهم بود. پس چه بهتر که همیشه داوطلب باشم. این اواخر دیگر اهمیت نمی‌دهم داستان سر چیست، تا کسی با صدای بلند چیزی می‌پرسد می‌گویم، من بودم!
3- آقای اعلا برایم من یک شخصیت بسیار جالبی دارد. نظر ایشان به نظر بنده در زمینه ژولیدگی بسیار نزدیک است.
4- به جان عزیزان باراک اوباما خودم هم ربط کل متن به یکدیگر و و عنوان متن را به ماتحت متن نمی‌دانم. من بروم بچه را از روی گاز بردارم. الان بچه کف می‌کند. می‌خواهیم فرش بشوییم! تا بعد.
..... بعدتر اضافه شد:
5- همین الان سر پارو هنگام شستن فرش شکست. مادرم فریادی زد که من الان این بالا کنار کلاغ‌ها دارم پر می‌زنم. من چهار متری با پدرم فاصله داشتم اما نمی‌دانم به جرم کدامین پاروی نشکسته، کماکان مقصر من هستم. "میم" هم الان داره میاد کمک! خدا آخر و عاقبت مرا امسال به خیر بگذراند!
... آخرین به روز رسانی:
6- افتادم از کت و کول. الان یک حبه قند انداختم بالا، دوازده متر فرش کافر را بعد از دو ساعت شستن، لوله کرده، انداخته جلوی پای من و پدرم می‌گوید لنگش کن! د لامذهب، این الان هزار لیتر آب به خوردش رفته، می‌گویم بگذار بعد از لول کردن رویش چند دوری فشار وارد کنیم آبش بچلد، می‌دانید مادرم به من چه گفت؟ هیچی نگفت با تیربرق افتاده دنبالم! برگشتیم فرش را با هزار متر مکعب آب بلند کنیم، خب مگر من یک نفری بیل مکانیکی هستم. می‌گویم با شماره سه، یک، دو، سه، به زور چهل سانتیمتر یک طرف فرش را آویزان آویزان آورده‌ام بالا، پدرم که در کل نیم سانتیمتر فرش را در جهت افقی تکان داد. حالا فرض کنید من در ارتفاع چهل سانتیمتری یک دقیقه به حالت شهادت یا مفقودالاثر شدن قرار گرفته‌ام، می‌گوید خب درسته بلندش کن بردار ببر آن بالا !! می‌دانید چه شد؟ فرش خودش به حرف آمد، گفت حاج خانم این طفلک زورش نمی‌رسد، اجازه بدهید من خودم بروم هر بالایی که شما امر می‌فرمایید. بعد خیلی شیک و مجلسی رفت آن بالا. آره ارواح عمه آن فرش! دیسک هفتم کمرم از جا در آمد تا فرش را انداختیم بالای ایوان. من بروم حمام، سر تا پایم بوی فرش می‌دهد. شاید هم سر تا پای فرش بوی من را بدهد!
ما: آقای رجبی قرار است اینجا آقای جوان را نشان دهیم،
ایشان: خب همین طور که در این عکس مشاهده می‌نمایید من هم جوان هستم دیگر، این عکس را نبین من الان کلی فرق کرده‌ام. یه عکس از الان‌هایم بزارم؟
ما: نه آقا، همین یکی هم که زورتپانی چپاندی وسط آقای جوان، ببخشید وسط عکس‌های آقای جوان، برای هفت پشتمان کافیست.
ایشان: خیلی خب، به هر حال تعارف نکنیدا، من همین گوشه کنارا ایستادم.
ما: بله، خبر از کار و بار شما داریم، آقا، برویم عکس بعدی، دست بجنبانید، یک وقت دیدید، پورمخبری، شریفی نیایی، کسی آمد.
پی‌نوشت:
1- رامبد جوات !!
